Do lektury powieści sensacyjnych podchodzę z wyjątkowym sceptycyzmem. Mam poczucie, że trawię czas na śledzeniu niezbyt znaczącej historii kryminalnej, która nie ma żadnego odwzorowania w rzeczywistości oraz nie jest dla mnie intelektualną pożywką. Najkrócej mówiąc – obawiam się, że bezwiedne przerzucanie kartek nie jest zajęciem rozwijającym – wręcz przeciwnie obcowanie z literaturą zaczynam traktować jako wypełnianie wolnego czasu.